Pszczynianin w finale "Anody"

Ludwik Kamiński urodził się w 1925 r. w Słonimie (dziś Białoruś). Gdy jako 9-latek stracił słuch, nie załamał się, zaczął pisać pamiętnik - bo nie mógł kontynuować nauki, a nie chciał zapomnieć tego, czego zdążył się nauczyć, gdy jeszcze słyszał. Tylko dlatego, że byli Polakami, rodzina Kamińskich (mama z dziećmi) została wywieziona na Sybir. Ojciec Ludwika, znany społecznik, trafił do łagru w Komi. Na zsyłce Ludwik pisał pamiętnik zrobionym przez siebie atramentem z sadzy. Za papier służyły mu jedynie dostępne w miejscu zsyłki dzieła Marksa. W ciągu 6,5 roku zesłania zapisał dwa tomy. Po wojnie jako jeden z pierwszych niesłyszących na Śląsku zdał maturę. Pan Ludwik opowiedział o tym "Echu" w wywiadzie pt. "Przepraszam za łzy", opublikowanym we wrześniu.

Niezwykła jest działalność pszczynianina w czasach PRL-u, mająca na celu dotarcie do słonimian rozsianych po Polsce, by mogli kultywować pamięć o Kresach. Dotarł do ok. tysiąca osób. Organizował dla nich zloty, pielgrzymki, wycieczki do Słonimia. Zajmował się tym - co warto podkreślić - mimo czasów komunistycznych i ograniczeń związanych ze swą całkowitą głuchotą (mógł kontaktować się jedynie listownie).

Pierwsze spotkanie słonimiaków zorganizował w 1981 r. w Szymanowie. Potem były kolejne, m.in. w Białymstoku, Białowieży, Warszawie. Dokumentuje je księga pamiątkowa zlotów.

W latach 1991‑1997 organizował kolonie w Polsce dla dzieci ze Słonima. Chciał, by nie zapominały o swych polskich korzeniach. Każdego roku przez trzy tygodnie w Pszczynie na Śląsku gościły 28-osobowe grupy. Dla tych młodych ludzi organizował wycieczki m.in. do Częstochowy, Wadowic, Krakowa. Dzieci gościły w polskich rodzinach. Większość kolonistów ukończyła później studia w Polsce lub na Białorusi. Pan Ludwik ma z nimi kontakt przez Internet (mimo 90 lat doskonale obsługuje komputer). W latach 90. osobiście pomagał mieszkańcom Słonimia, wożąc dla nich dary - głównie lekarstwa i polskie książki.

Każda działalność pana Ludwika rodzi coś dobrego. Wspomniany wywiad udzielony naszemu tygodnikowi zaowocował spotkaniem z osobą, która 40 lat szukała krajana z Kresów, co opisano w "Echu" w październiku.

Redakcja tygodnika zgłosiła pszczynianina do prestiżowej ogólnopolskiej Nagrody im. Jana Rodowicza "Anody". Nagroda ta została ustanowiona przez Muzeum Powstania Warszawskiego w 2011 r. "Jest to nagroda dla "Powstańców" czasu pokoju - ludzi, którzy nie muszą walczyć z bronią w ręku w obronie podstawowych wartości, lecz mogą je urzeczywistniać w wolnej Polsce". Honorowe odznaczenie jest przyznawane co roku w dwóch kategoriach: za całokształt dokonań i postawę życiową stanowiącą wzór do naśladowania dla młodych pokoleń oraz za wyjątkowy czyn.

W I edycji zwyciężyli sparaliżowany od 19 lat Janusz Świtaj z rodzicami oraz Maciej Grzybek - student, który ocalił życie czterech osób. Wyboru laureatów dokonuje kapituła, w skład której wchodzą m.in. siostra Małgorzata Chmielewska, Anna Dymna, Dariusz Karłowicz, Mariusz Malec, Krystyna Zachwatowicz-Wajda oraz przedstawiciele rodziny Rodowiczów.

Jak poinformowało Muzeum Powstania Warszawskiego, do IV edycji nagrody wpłynęła rekordowa liczba zgłoszeń - blisko 100. Spośród zgłoszonych osób wyłoniono ścisłe grono finalistów. Tuż przed świętami otrzymaliśmy informację, że wśród nich jest właśnie pszczynianin Ludwik Kamiński - w kategorii "Postawa życiowa stanowiąca wzór do naśladowania dla młodych pokoleń". To ogromne wyróżnienie.

6 marca 2015 r., w 92. rocznicę urodzin Jana Rodowicza, w Muzeum Powstania Warszawskiego, podczas uroczystego finału, kapituła ogłosi, kto został laureatem IV edycji nagrody. Wiemy już, że pan Ludwik wybiera się do Warszawy na uroczystość.